Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Nec tamen ille erat sapiens quis enim hoc aut quando aut ubi aut unde? Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Non potes, nisi retexueris illa. Cognitio autem haec est una nostri, ut vim corporis animique norimus sequamurque eam vitam, quae rebus iis ipsis perfruatur. Duo Reges: constructio interrete. Hic ego: Etsi facit hic quidem, inquam, Piso, ut vides, ea, quae praecipis, tamen mihi grata hortatio tua est. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas?

Minime vero, inquit ille, consentit. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Chrysippus autem exponens differentias animantium ait alias earum corpore excellere, alias autem animo, non nullas valere utraque re; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Cave putes quicquam esse verius. At hoc in eo M. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit.

E quo efficitur, non ut nos non intellegamus quae vis sit istius verbi, sed ut ille suo more loquatur, nostrum neglegat. Vives, inquit Aristo, magnifice atque praeclare, quod erit cumque visum ages, numquam angere, numquam cupies, numquam timebis. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quo modo autem philosophus loquitur? Haeret in salebra. Memini vero, inquam; Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Ut pulsi recurrant?

• Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;
• Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;
• Quae dici eadem de ceteris virtutibus possunt, quarum omnium fundamenta vos in voluptate tamquam in aqua ponitis.
• Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Sed ad illum redeo. Sin aliud quid voles, postea. Scisse enim te quis coarguere possit? Quo modo autem philosophus loquitur? Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Primum enim, si vera sunt ea, quorum recordatione te gaudere dicis, hoc est, si vera sunt tua scripta et inventa, gaudere non potes. Societatem coniunctionis humanae munifice et aeque tuens iustitia dicitur, cui sunt adiunctae pietas, bonitas, liberalitas, benignitas, comitas, quaeque sunt generis eiusdem. Quin etiam ferae, inquit Pacuvius, quíbus abest, ad praécavendum intéllegendi astútia, iniecto terrore mortis horrescunt. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est.

Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Si enim ad populum me vocas, eum. Quem enim ardorem studii censetis fuisse in Archimede, qui dum in pulvere quaedam describit attentius, ne patriam quidem captam esse senserit? Quam haec sunt contraria! hic si definire, si dividere didicisset, si loquendi vim, si denique consuetudinem verborum teneret, numquam in tantas salebras incidisset. In omni enim animante est summum aliquid atque optimum, ut in equis, in canibus, quibus tamen et dolore vacare opus est et valere; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Et tamen tantis vectigalibus ad liberalitatem utens etiam sine hac Pyladea amicitia multorum te benivolentia praeclare tuebere et munies. Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Nunc agendum est subtilius. w